Rode muren, lijnen en een gasfles

Op weg vanaf het vliegveld bij Casablanca naar ons toekomstige huis in Rabat springt één detail in het landschap mij nadrukkelijk in het oog: rode muren. Complete zijmuren van een appartementenblok in de rode verf. Tussen het veelal wit, geel of grijs gestucte beton, is het rood bijna detonerend. Het is geen wet van Meden en Perzen, dat maakt het raadsel des te groter, maar de rode zijmuren vallen op door hun hoeveelheid, waardoor dit fenomeen wel een speciale betekenis moet hebben. Maar tijdens die eerste weken in ons tijdelijke thuisland vechten zoveel details om voorrang als het gaat om de vraag ‘waarom?’, dat deze vraag op een denkbeeldige lijst van vragen in mijn hoofd blijft staan. Iedere wandeling of autorit herinnert mij weer aan die vraag omdat de rode muren zich aan mij opdringen. En zoals wel vaker is de periode van speculeren over, mooier dan de ontmaskering van het ‘mysterie van de rode muren’: De rode zijmuren zijn geverfd met een speciale waterafstotende verf. Het moet voorkomen dat de muren te vochtig zouden worden door water en vocht.
Logisch.
Had het zelf kunnen bedenken.
Het lijnenpatroon in menig wegdek is ook zo’n saillant detail waar je oog een keer op moet vallen. Stel: je bouwt een huis en voor dat huis heb je een bepaalde aansluiting nodig op het riool, elektriciteitsnet of de waterleiding. Dan moet je dus vaak in de weg die aan je huis grenst hele geulen graven om dat voor jezelf te regelen, want het zit niet in de stoep of op jouw perceel met een vertakking al verwerkt. Nadat de koppeling is gemaakt, dicht je de geul, gooit er wat asfalt overheen en laat de auto’s de boel gaandeweg de tijd platwalsen. Overigens is het in het geheel niet ongebruikelijk om wegwerkers een volledig nieuw geasfalteerde weg al na drie dagen te bewerken met hamers, boren en ander grof materiaal, omdat er nog een klein detail was vergeten. Ook de hechtingen die naderhand het wegdek weer aan elkaar plakken laten nog te vaak lelijke plekken achter. Alsof de chirurg zijn werk niet heeft verstaan. Zo ontstaat op mening wegdek een bijzonder lijnenpatroon dat zijn gelijke niet kent en vaak met hobbels en kuilen gepaard gaat. Er zullen ongetwijfeld al verbeteringen zijn aangebracht in het centrale netwerk van water, elektriciteit en riool, desondanks krijgen nieuwe prachtig gladde asfaltwegen al snel hun eigen typisch Marokkaanse lijnenpatroon.
Een bijzonder fenomeen, gewend als ik ben aan het Nederlandse nationale gasnetwerk waarop ieder huishouden is aangesloten, is de gasfles. In Marokko koop je fornuizen met een extra bergruimte voor de gasfles. Of je hebt in de tuin of onder de grond een grotere tank staan. Of gewoon naast je gasstel. Zo’n gasfles kost 42 dh exclusief het statiegeld (200 dh) dat je voor de eerste gasfles betaalt. Daarna koop je dus steeds voor 42 dh een gasfles. Voor mij als Hollander voelt het in het begin toch een beetje als kamperen in je eigen huis. Na drie jaar leven wij in die Marokkaanse routine waarbij zelfs een gasfles in de garage als reserve klaar staat. Doordat er menig keer gasflessen zijn ontploft in huizen, zijn er nu nieuwe gasflessen op de markt met speciale veiligheidssluitingen. Wij gaan er binnenkort ook mee beginnen. Dat is het mooie van langer leven in een land; Een detail kan door het voortschrijden van de tijd en de veranderingen die erin plaatsvinden het verhaal vertellen van de transformatie van zo’n land.

Noot: Ja zeker! Elektrisch koken bestaat in Marokko.

As usual for the English version: click here!