Huisdieren in Marokko

Ik sta op een veldje bij ons huis in Rabat terwijl rond mij een teckel aan zo’n uitschuifbare lijn aan het snuffelen is en her en der zijn territorium markeert. ‘Hoe kunnen honden zo goed hun plas ophouden en steeds maar een klein beetje plassen, papa?’ Mijn jongste zoon heeft een groot opmerkingsvermogen. Ik heb geen idee. En ik hoef het ook niet te weten.
Als mensen mij 3 jaar terug hadden voorgespiegeld dat wij in Marokko 9 schildpadden, vier katten en een ‘lease hond’ als huisdieren zouden krijgen, was hoon hun deel geweest. En daarbij moeten dan nog een dood konijn en twee dode schildpadden worden opgeteld, die in onze tuin begraven liggen.
Als liefhebbende ouders hebben ook wij onze goudvis in Amsterdam gehad. Maar hoger dan dit weigerde ik de lat te leggen. Allergisch als ik ben voor katten en ik heb niet zoveel met honden. Laat staat konijnen, cavia’s of schildpadden. En om het dilemma in ons gezin te accentueren: Mijn vrouw heeft ooit, als dierenliefhebster pur sang – let wel: ver voor mijn tijd – twee honden, drie katten, twee zebravinkjes en een aquarium met piranha’s in huis gehad. Diezelfde vrouw overtuigde mij ten lange leste dat een cavia voor onze oudste echt een goed idee was. En dus moest ik er aan geloven, want voor je kinderen doe je alles. Een hok was via vrienden snel in huis. Dus op de avond voor de verjaardag van onze zoon zit ik met haar op mijn knieën dat lege hok in te pakken. Binnen een minuut rollen de tranen over mijn wangen en nies ik de hele buurt bij elkaar. Mijn vrouw, gelukkig gezegend met een groot gevoel voor leedvermaak, lacht zich een breuk maar beseft wel dat huisdieren er niet meer inkomen. Missie geslaagd.
Dacht ik.
Maar ik had buiten Marokko gerekend. We erven van de vorige huurders acht schildpadden in de tuin. Best grappig, geen omkijken naar en een schildpad geef je hier als je mensen geluk wilt wensen. Nou acht keer is meer dan voldoende. Ik gedoog deze beesten in mijn omgeving, vooral omdat ze geen enkele zorg nodig hebben. Althans dat denk ik. Mijn vrouw en de kinderen voeden ze met sla en ander groen voer. Ik vind het prima. Dat ze zich ook voortplanten vinden mijn gezinsleden prachtig. Ik denk alleen maar ‘vol is vol’.
Dan komt een jonge zwerfkat ons leven binnen. Ook een soort die in Marokko aan overtal te gronde gaat. Terwijl we eten op de veranda steekt het beest nieuwsgierig haar kop om de hoek. We hebben haar mogelijk geboren zien worden op het dak van de garage van de buren. Dat maakt de overige gezinsleden bij voorbaat al week voor haar. Beetje schichtig in het begin, maar als mijn vrouw en onze jongens haar wat eten geven is ze vrij snel een trouwe bezoekster. Het was op dat moment dat ik paal en perk had moeten stellen. Ik had op mijn strepen moeten gaan staan, maar ja het zijn wel je vrouw en kinderen. Heel langzaam begint het trio,Doekie, het beest heeft inmiddels ook een naam gekregen, s avonds met voedsel het huis in te lokken. Dan begint het spel van aaien en aanhalen. En opeens slaapt ze een hele nacht binnen en is ze gedomesticeerd. Het is gebeurd voordat ik het goed en wel in de gaten heb. Een mand is snel gekocht. Er moet een bak voor het eten komen en ik denk alleen maar: ‘wanneer ga ik niezen’. Niet dus. Onze marmeren vloeren, het schone huishouden en het feit dat ik Doekie niet aanraak, zorgen voor een opgelucht ademhalen bij het trio. Papa is niet meer allergisch. Weer een argument minder. Binnensmonds vloek ik hartgrondig.
Ik probeer nog: ‘Wie zit er straks met dat beest opgescheept en moet het steeds voeden?’ ‘Papa!’ ‘Nee wij gaan er echt voor zorgen papa.’ U kent het wel. Veel goede bedoelingen, weinig discipline, vooral de lusten niet de lasten. Dus het voeden en het schoonmaken van de poep- en pisbak komt uiteindelijk bij mij te liggen. En Doekie is niet meer weg te denken.
Doekie groeit snel. Ze wordt dik. Te dik. Ze zal toch niet. Ja. Ze is zwanger. Mijn vrouw roept wel dat Doekie geholpen moet worden maar er gebeurt niets en dus ben ik de pisang, want de rest vindt het prachtig. We besluiten, onder enige dwang van mijn kant, dat adoptie van haar kroost geboden is, maar terwijl ik mijn best doe om daar plekken voor te vinden, is de rest van ons gezin vooral druk met het zorgen voor deze zwangere poes. Het verhaal van een andere vader die vier jonge poezen in de auto zette en ergens ver weg op een mooie plek vrij heeft gelaten spreekt mij wel aan, de rest kijkt mij woedend aan.
Maar ik heb hier niet om gevraagd.
En dan ruim een jaar geleden, terwijl mijn vrouw en ik beneden zijn, begint Doekie te werpen. Drie in getal. Binnen een week heten ze: Moro, Tijgertje en Big Johnnie. En ook deze drie worden met liefde onthaald en mogen blijven. Hoogstens in gedachten zie ik mijzelf die drie poezen in de auto laden en op een verlaten terrein vrijlaten. De eeuwige toorn van mijn vrouw en kinderen is mij net iets te veel. Laf is trouwens ook op mij van toepassing.
Interessant is dat Doekie al gerespecteerd gezinslid is en zij in mijn fantaseren over het wegvoeren geen plek heeft. De grenzen zijn al opgerekt. Overigens voor de poezen-episode begon, was er de roep om een konijn. Het hok was al getekend en de opdracht stond al uit. Het konijn werd gekocht. Liefdevol omringd met zorg. Maar het redde het niet. Het bleek doodziek te zijn en met een inwendige wormenziekte te kampen, die echt onappetijtelijk was. Wij stonden in die laatste dagen van zijn leven op het punt op vakantie te gaan richting Marokkaanse woestijn en dus werden scenarios geschreven dat het konijn mee moest in de wagen op vakantie. Ik was compleet het spoor van mijn vrouw en kinderen kwijt. Mee op reis? Dat beest gaat dood! Mobiele stervensbegeleiding van een konijn ging mij echt te ver. Terwijl de auto al was ingepakt en een plek was gereserveerd voor dat beest, stierf ‘Flappie’. Het was de eerste keer dat ik een dier dankte voor perfecte timing. Met twee kinderen in tranen heb ik een gat gegraven, tekening erbij, en Flappie toevertrouwd aan de aarde. Heerlijke vakantie gehad.
En sinds kort passen we af en toe op de teckel van vrienden uit Casa. Het beest is getooid met de mensennaam Paul. ‘Misschien toch goed om eens een hond in huis te hebben, kijken hoe dat met de kinderen werkt.’ Ik verdenk mijn vrouw ervan dat ze terug wil naar vervlogen tijden en ze is al een aardig eind op weg. De kinderen vinden alles best, zo lang papa maar uitlaat, voedt en de problemen oplost als er allerlei dingen zijn gepland en we ook nog voor een hond moeten zorgen. Dus Paul heeft ook zijn intrede gedaan. Het verwende kreng ligt binnen no time op de bank en net als bij de poezen klimt ook Paul als eerste bij mij op schoot. Ik hoef het niet, ik wil het niet en alsof ze het ruiken proberen ze mij te plezieren. ‘Hij moet en zal zich aan ons hechten’, zie ik ze denken.
Er is een groot voordeel met Paul. De poezen zijn een week niet in de buurt De teckel staat zijn mannetje en jaagt bij binnenkomst alle poezen het huis uit en rechtstreeks de bomen in. Maar ook deze zielige situatie vraagt om een oplossing en dus wordt de speelkamer verboden terrein voor Paul, staat het voedsel van de poezen tijdelijk daar en blijft permanent een raam open zodat de poezen altijd binnen kunnen. Als er niemand in huis is, jut ik Paul af en toe op om de poezen achterna te zitten, zodat ze voor even weg zijn.
Maar poezen zijn opportunisten. Zo gauw Paul zijn hielen naar Casa heeft gelicht, trippelen ze een voor een binnen, het eten ligt klaar in de hoek en ze nestelen zich weer alsof er niets is gebeurd.
Recent werd gewaarschuwd dat in Rabat zwerfhonden en -katten massaal werden opgepakt en gedood, omdat de overlast weer eens te groot was geworden. Dit is geen ongebruikelijk nieuws in Marokko. Onmiddellijk moesten er halsbanden voor de poezen komen. Twee hebben we er eentje omgekregen de andere twee lopen vogelvrij rond. Stiekem denk ik dan: ’50% reductie zou mooi zijn.’
Terwijl Paul uitgeteld naast mij ligt te slapen na door mij stevig te zijn uitgelaten, schrijf ik dit verhaal. En verdomme, Paul heeft mij zo ver weten te krijgen, dat ik hem zelfs een beetje ga missen als hij straks wordt opgehaald. Rotbeesten zijn het die huisdieren. Niet aan beginnen. Het kost klauwen met geld en je gaat je er in alle weerzin uiteindelijk toch aan hechten. Marokko heeft ook echt zo zijn negatieve kanten.