Waanzinnige dromen

Danny Deneuker. Ik verzin het niet. De naam zou een passend alias van een mannelijke pornoster kunnen zijn. Het is de naam van de burgemeester van het Vlaamse Borgloon met als deelgemeente Kuttekoven. Echt waar! Die achternaam daar kun je niet zoveel aan doen maar waarom die ouders hem Danny hebben genoemd, blijft voor mij een raadsel. Toegegeven het bekt lekker en je kunt er burgemeester mee worden.
Danny Deneuker maakte naam door zich te mengen in een dispuut over een geplande rituele verbranding van een kunstwerk van Luc Tuymans. Dit kunstwerk zou bij verkoop een half miljoen tot een miljoen kunnen opleveren, de kunstenaar meende dat het geen waarde had, de verbranding vormde het sluitstuk van een kunstevenement. De fik moest erin. Danny Deneuker zocht naar een mogelijkheid het te verbieden, er was ook protest uit de bevolking, en kwam met een verbluffend verbod: Het verbranden van behandeld hout in de open natuur is in strijd met de milieuwetgeving. Uiteindelijk is het werk kapot gemaakt. Tja, 500.000 euro of zelfs meer in vlammen op doen gaan. De ultieme waanzin van de mensheid verbeeld? Kan het waanzinniger?
Neymar van Barcelona naar PSG voor 222 miljoen euro overstijgt dit moeiteloos. Tegenwoordig wordt het salaris van een voetballer niet meer in jaren uitgedrukt maar in weken. Alsof we daarmee de pijn willen verzachten. Alsof dat voor ons gewone stervelingen wél te bevatten is: Een weeksalaris van een ton levert een slordige 5,2 miljoen per jaar op, exclusief bonussen. Het gevolg van de transfer van Neymar is dat alle grenzen worden opgerekt. Barcelona meent dat Philippe Coutinho, speler van Liverpool, wie, ja inderdaad, Coutinho, 150 miljoen euro waard zou moeten zijn. Een goede voetballer maar zo goed? Gelukkig is een hele kudde experts beschikbaar, die zelf in deze branche hun geld verdienen, om wat er gebeurt helder te analyseren: dat de verkoop zichzelf terugverdient, kortom win-win, dat het de markt is en echt niet vreemd is. Zo gaat het nu eenmaal. Ik ben een groot voetballiefhebber, zat mij deze week weer te verbijten bij Rosenborg-Ajax, maar ben compleet verdwaald bij de aanblik van dit geldmonster dat het voetbal langzaam opvreet en verteert..
En het boegbeeld van alle verdwazing is de president van de Verenigde Staten. Na twee dagen komt hij pas met een reactie op de rechts extremistische terreur in Charlottesville. Een veroordeling ogenschijnlijk omdat het moet, omdat het handig is? Trump is een kameleon die niet anders doet dan zijn hele leven te handelen vanuit maar één wetmatigheid: wat goed is voor Donald is goed voor Donald en alleen maar Donald. En twee dagen na de veroordeling komt hij al weer terug op die uitspraken. Geen enkel principe te ontwaren. Misschien is dat nog wel het meest treurige van alles. Een voorbeeldfunctie wordt compleet verkwanseld en we moeten er maar om blijven lachen?
Het Kapitalisme en Individualisme zijn de enige ismes die ons nog regeren. Alles is terug te redeneren tot winst of verlies, tot een definitieve wetmatigheid van het kapitalisme en tot de zelfontplooiing van louter mijzelf.
Over enkele weken opent het Centre Social Kariat in Sale haar deuren weer. Ook in Sale komen de families terug van vakantie. Dan zie ik ze weer ‘onze kinderen en moeders’. Kinderen met handicaps levend in een Marokkaanse samenleving die hard is en vaak in gezinssituaties die verre van rooskleurig zijn.
De kloof groeit tussen kunstverbranding, exorbitante transferbedragen en machtswellustelingen als voorbeelden van ons huidige consumptieve hedonisme en de dagelijkse realiteit in de stoffige straten van Sale, de kleine huizen en de strijd om te overleven in plaats van te leven. Een weeksalaris van € 100.000 van een topvoetballer versus het weeksalaris van nog geen € 25 van een moeder met drie kinderen in Sale. Ik kan mij voorstellen dat het zich vergapen aan de onbereikbare rijkdom op TV of de langsrijdende weelde in de vorm van grote dure Range Rovers kan leiden tot enorme dromen of opgekropte frustratie. En wat te denken van corruptie, ongelijke kansen en behandeling? De wereld van Sale en mijn ‘eigen’ wereld. Ik loop er in rond en vraag me steeds vaker af: hoe kan ik ze verenigen? Het nieuws van de afgelopen tijd maakt het er niet gemakkelijker op. Ook ik herken bij mij de trekken van een consumptieve hedonist. Voel me geen haar beter, probeer alleen keer op keer. Soms voelt het goed en soms voelt het als een excuustruus.
En toch: Ik blijf hopen.
De blijheid en dankbaarheid die mij tegemoet komen als ik terugkeer in Sale, de hartelijkheid waarmee ze mij zullen verwelkomen, die stemmen hoopvol. De verwachtingsvolle ogen van de kinderen over wat we vandaag gaan doen, hun onuitgesproken ‘sukran’ (Darija voor dankjewel) dat ik weer ben gekomen, dat maakt mijn geven makkelijker. En dus geef ik mij ten volle voor wat het ook maar mag brengen. Om niet.
Van de week werd ik middenin de nacht wakker. Ik droom ongetwijfeld veel maar het meeste haalt mijn herinnering niet eens. Deze nacht was anders.
Ik loop met de profvoetballers Hakim Ziyech (Ajax) en Karim El Ahmadi (Feyenoord) in Sale rond. Ze spelen en spreken met de kinderen en de moeders van Centre Social Kariat. Ze lachen, voelen wat ze geven. Worden geraakt door wat ze krijgen. Ze zwemmen mee, hebben de kleine Ahmed in hun armen en dobberen met hem rond. Ze voelen dat achter die eeuwige glimlach zijn stem klinkt: ‘Bedankt dat je vandaag met mij wilde zwemmen Hakim. Kom je nog een keer terug? Ik weet het, het kan niet altijd maar als je een keer tijd hebt, na een interland met Marokko misschien? Je bent altijd welkom.’
Ze besluiten om 3% van hun weeksalaris in een fonds te stoppen. En ze vragen Louis en zijn staf bij CSK om het te besteden. Om de kinderen en de moeders op te leiden, naar werk te begeleiden een bedrijfje op te zetten misschien. Deze mensen een kans te geven. Zaken die beklijven en hun zelfstandigheid geven en dus trots maken omdat ze het met een kleine duw zelf doen.
We schudden handen.
Toen was ik klaarwakker.
Ik wilde het snel van mij afschudden als de droom van een waanzinnige
Lukte niet. Het is hardnekkig.
Maar hoe waanzinnig is het?
Als de realiteit soms waanzinniger is dan kan zo’n droom toch ook uitkomen?